Zondagochtend ik heb ruimte nodig voor mezelf.
Jonathan, mijn man vraagt sinds een paar maanden.
‘Wat wil jij vandaag doen om vandaag een goede dag te hebben?’
Eerder was het anders.
Dan vertelde hij op zondag wat hij wilde doen en dat hij de rest van de dag met het gezin zou meebewegen. Toen vond ik dat al heel wat.
Hij twee uurtjes fietsen en de rest van de dag zou hij dan schikken.
Sinds kort vraagt hij dus wat ik nodig heb.
Als je mij kent, zal je mij waarschijnlijk niet herkennen hierin.
Maar ook ik vond het moeilijk om aan te geven of zelfs bedenken wat ik zou willen.
Als moeder en vrouw wil je het namelijk goed doen voor iedereen en dus bedenk je wat we kunnen doen zodat iedereen het naar zijn zin heeft en op tijd eet en slaapt.
𝗪𝗮𝗮𝗿𝗼𝗺 𝗶𝘀 𝗱𝗶𝘁 𝗼𝗻𝘀 𝗼𝗽𝗴𝗲𝗹𝗲𝗴𝗱 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗺𝗼𝗲𝗱𝗲𝗿𝗿𝗼𝗹.
𝗛𝗲𝘁 𝗶𝘀 𝗺𝗼𝗲𝗶𝗹𝗶𝗷𝗸 𝗼𝗺 𝗲𝗲𝗿𝘀𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗷𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳 𝘁𝗲 𝗸𝗶𝗲𝘇𝗲𝗻!
En nu had ik vandaag voor mezelf gekozen. Eerst even tijd om te schrijven en daarna een boswandeling maken.
Terwijl ik bosbessen pluk heb ik alweer last van schuldgevoel.
Jonathan en de kids zouden dit ook leuk gevonden hebben.
En dit is dus precies waar het om draait.
Het is als vrouw zo moeilijk om jezelf (even) op de eerste plaats te zetten.
En dit is de reden waarom we snoepen & snacken of nog erger, een schuld gevoel hebben over wat en hoeveel we eten (zelfs al is het gezond).
Wij vrouwen hebben meer op te lossen dan alleen dan buikvet.
Maar aan de oppervlakte is dit waar we ons aan ergeren.
Herkenbare situatie bij jou of je partner? Iedereen tevreden willen stellen en/of schuldgevoel dat je voor jezelf hebt gekozen of oordeelt over wat je eet?
Like 👍of ❤️ reageer dan op dit bericht!
